Πως να γίνεις Angus Young, παίζοντας μόνο βιολί;

Εάν γινόταν ποτέ στοχευμένη δημοσκόπηση σε οπαδούς συγκεκριμένης ομάδας, με θέμα αν θα είχαν πρόβλημα να συμμετέχει παράγοντας-οπαδός αντίπαλης στο Δ.Σ της δικής τους, το σίγουρο είναι ότι τα στελέχη της εταιρίας θα διανυκτέρευαν στον Ευαγγελισμό.

Το άλλο σίγουρο είναι ότι τα ποσοστά του ΟΧΙ δεν θα έφταναν ακριβώς το 100%, γιατί θα έπεφταν και σε αντιπάλους που δεν θα έχαναν την ευκαιρία να κάνουν πλάκα.

Σε περίπτωση που η δημοσκόπηση αφορούσε κάποιον που είχε διατελέσει προβεβλημένο κομματικό στέλεχος, μετακλητό σε υπουργείο αρχικά και Γ.Γ σε κάποιο άλλο στη συνέχεια, σε όλη η ζωή του τέλος πάντων ήταν περιφερόμενος σε κομματικά πόστα, άντε και στέλεχος σε εταιρία συγγενικού του προσώπου για να σπάσει η μονοτονία, τα ποσοστά θα ήταν μοιρασμένα.

Οι θετικές ψήφοι θα αιτιολογούνταν κάπως έτσι «φαίνεται ειλικρινής άνθρωπος, δεν έχει δώσει ποτέ δικαίωμα, οι σπουδές και τα διδακτορικά στο βιογραφικό του, δείχνουν ότι είναι αξιόλογος και ικανός..»

Για να μην σας ταλαιπωρώ περισσότερο, ο αντίπαλος θα ήταν προτιμότερος παντού, σε σχέση πάντα με κάποιο τέκνο κομματικού σωλήνα.

Η διαφορετικότητα και τα πολύ ιδιαίτερα και απαιτητικά προσόντα που χρειάζονται ώστε να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του παραγοντικού περιβάλλοντος, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, όσο προκλητικό κι αν ακούγεται.

Εκεί επιβάλλεται να είσαι ξύπνιος, να διαβάζεις σκέψεις άλλων, να προβλέπεις γεγονότα, να μπορείς να ελίσσεσαι, να συγκρούεσαι, ενίοτε να λειτουργείς με διπλωματία.

Για να καταξιωθείς κομματικά, πρέπει να είσαι άριστος χειριστής της ξύλινης γλώσσας, να μην σπαταλάς τον χρόνο σου σκεπτόμενος αλλά εξασκώντας την παπαγαλία, να λες πάντα ΝΑΙ στους ανωτέρους σου, να κάνεις βαθιές υποκλίσεις σε κάθε ισχυρό παράγοντα, να πουλάς ελπίδες και να κατασκευάζεις άλλοθι για κάθε κυβίστηση.

Δεν μιλάμε λοιπόν για δυο κόσμους που έχουν διαφορές, αλλά για κόσμους που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ο ένας απαιτεί ευστροφία και αντιληπτική ικανότητα, στον άλλον διαπρέπεις τηλεκατευθυνόμενος.

Στον έναν πρέπει υποχρεωτικά να είσαι σκληρός, στον άλλον προχωράς παριστάνοντας το καλό παιδί.

Πως γίνεται άραγε κάποιος που ανδρώθηκε σε κομματικό περιβάλλον όπου η ατμόσφαιρα σε μετατρέπει σε βιολί, να επιβιώσει σε χώρο ακραίων απαιτήσεων, όπου για να υπηρετήσεις το ρόλο σου θα πρέπει σε καθημερινή βάση να ξεπερνάς τον Angus Young στα live;

Εικάζω πως φτάνοντας εδώ, το ποσοστό όσων θεώρησαν πως ήμουν υπερβολικός στην αρχή, μειώθηκε αισθητά.

Εάν πρέπει να ορίσεις μέλος ενοριακής επιτροπής Ναού και οι επιλογές είναι κάποιος αλλόθρησκος ή άθεος από τη μια και κάποιος που δεν έχει ιδέα τι είναι εκκλησία, τι σημαίνει προσευχή, τι εστί Αγιότητα  από την άλλη, καλύτερα να επιλέξεις από την πρώτη κατηγορία.

Ο πιστός άλλου δόγματος, θα αντιλαμβάνεται έστω και μερικώς τους συμβολισμούς, την έννοια της κατάνυξης, την σημασία της προσευχής. Το ίδιο και ο άθεος που γνωρίζει και κατανοεί τις σημειολογίες, ασχέτως αν τις απορρίπτει.

Ελλοχεύει ο κίνδυνος βεβήλωσης και δολιοφθοράς βέβαια, αλλά γι αυτό το λόγο θα είναι άπαντες υποψιασμένοι, όπως θα είναι τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ της ΠΑΕ αν στελεχωθεί από αντίπαλο

Αν επιλέξεις κάποιον που είναι παντελώς ανίδεος και άσχετος, θα είναι σα να βάζεις κάποιον να παίξει ποδόσφαιρο, χωρίς να γνωρίζει τι είναι μπάλα.

Θεωρητικά θα είναι ακίνδυνος για βεβηλώσεις και δολιοφθορές, αλλά βλέποντας τις Ιερές εικόνες θα έλεγε: «Ωραίες οι ζωγραφιές, αλλά αυτά τα ημικυκλικά χρυσαφί πάνω από τα κεφάλια, χαλάνε την αισθητική μου. Άσε που κρατάνε όλοι το ίδιο πράγμα στα χέρια τους, καταντά μονότονο…»

Και την Μεγάλη Παρασκευή βλέποντας το Επιτάφιο να εξέρχεται για την περιφορά, θα έτρεχε να κουβαλήσει την κολυμβήθρα νομίζοντας πως γίνεται μετακόμιση…

Συμπερασματικά, αν ο αντίπαλος λειτουργήσει επαγγελματικά εντός του Δ.Σ , η ομάδα θα κερδίσει.

Αν παραδοθεί στον συναισθηματισμό, θα χάσει.

Ας καταλήξουμε λοιπόν ότι είναι 50-50.

Με επιλογή παιδιού από κομματικό σωλήνα, θα θεωρηθεί επιτυχία αν χάσεις.

Γιατί το πιθανότερο είναι όχι να συντριβείς, αλλά να καταστραφείς…