Ο ζωγράφος των Χρωμάτων: Μάνος Ιωαννίδης — Τιμητική διάκριση στη Λευκωσία από τον θεσμό "Who is Who"

Tου Καθηγητή και Ιστορικού Τέχνης κ. Μάνου Στεφανίδη

Τιμήθηκε ένα όραμα, μια εικαστική διαδρομή που αρνείται να καθηλωθεί στο ωραίο και επιλέγει την αλήθεια, την ευθύνη, την μνήμη. Ο Μάνος Ιωαννίδης, ο εικαστικός που τολμά να ζωγραφίζει την ηθική θορύβηση του κόσμου, έλαβε την ύψιστη διάκριση "World Eminent Man successful Fine Arts & Cultural Aesthetics" από τον διεθνή θεσμό "Who is Who International Awards".

Είναι η πρώτη κίνηση που τα βραβεία αυτά, με 20ετή ιστορία διεθνούς αναγνώρισης, φιλοξενήθηκαν στην Κύπρο. Μια τελετή-ύμνος στις ανθρώπινες αξίες, όπου ο Ιωαννίδης ξεχώρισε ανάμεσα σε Πρέσβεις, Πρίγκιπες, Ραβίνους, δημοσιογράφους και ηγέτες επιχειρήσεων, αναγνωρισμένος όχι για την απλή δεξιοτεχνία του αλλά για την εμμονή του να κάνει την εικόνα ξανά ηθικό συμβάν. Μια αφετηρία συνείδησης.

Γιατί τι είναι η τέχνη, αν όχι η ανάμνηση του μέλλοντος;

Το έργο του Ιωαννίδη δεν είναι μόνο αισθητικά ολοκληρωμένο—είναι ηθικά φορτισμένο. Από τις ποπ προσωπογραφίες του που μετατρέπουν το πορτρέτο σε τοπίο, ως τη σειρά "Melting Penguin", "Starving Cow" και "Melting Polar Bear", ο καλλιτέχνης επαναφέρει το ζήτημα της κλιματικής και πολιτισμικής κατάρρευσης όχι ως σλόγκαν, αλλά ως σιωπηλή εικόνα που πονά και ξυπνά. Και πλέον, η ενασχόλησή του με τα Κρητο-Μινωικά ιερογλυφικά ενώνει τον αρχαίο με τον σύγχρονο κόσμο, σαν πρωτοπειρία επανασύνδεσης με τον χαμένο μας πολιτισμικό εαυτό.

Στην τελετή της Λευκωσίας, η ιδρύτρια του θεσμού κα Βίκυ Παπαγεωργοπούλου τόνισε πως "η Κύπρος επιλέχθηκε όχι τυχαία. Είναι ένας μεριάς αντίστασης, αξιοπρέπειας και μνήμης." Ο Ιωαννίδης, με τη μικρασιατική καταγωγή του και την εικαστική του εμμονή στον Άνθρωπο ως τραύμα και φως, ήταν η φυσική επιλογή ενός θεσμού που επιβραβεύει όχι το εντυπωσιακό αλλά το ουσιώδες.

Μαζί του βραβεύθηκαν προσωπικότητες από όλο τον κόσμο—από τη νομικό Αναστασία Παπαδοπούλου για τη δράση της υπέρ των παιδιών, ως την ηγετική μορφή της βιοτεχνολογίας Dr. Angie Triantafyllou. Η παρουσία του Ιωαννίδη όμως θύμιζε κάτι παλαιότερο: τον ρόλο του καλλιτέχνη ως ηθικού καθρέφτη. Ως εκείνον που κρατά τη φλόγα όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν βυθιστεί στο σκοτάδι της επικαιρότητας.

Η βράβευση αυτή δεν ήταν μια επιπλέον αναγνώριση. Ήταν μια υπενθύμιση. Ότι η τέχνη, όταν είναι αληθινή, έχει το θάρρος να μοιάζει ξεπερασμένη. Για να γίνει αύριο αναγκαία.

Ο Ιωαννίδης δεν αποτυπώνει πρόσωπα. Αποτυπώνει εποχές. Και κάθε του πινελιά είναι ένας ψίθυρος μνήμης για ό,τι θα έρθει.