Νέος πατριωτισμός;

Έχω ακούσει για τον συνταγματικό πατριωτισμό, που βρήκε πεδίο ανάπτυξης στη μεταπολεμική Γερμανία, θυμάμαι τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιούνκερ να λέει «ναι» «στον πεφωτισμένο πατριωτισμό που έχει και την εθνική και την ευρωπαϊκή διάσταση», αλλά κυρίως μου ’χει μείνει το λαστέξ του νέου πατριωτισμού, άνευ νέας πατρίδος, όπως Νέα Σμύρνη και Νέα Φιλαδέλφεια.

Η μνήμη γυρνάει στην 72η ΔΕΘ το 2007 και στον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή («Μια νέα αντίληψη περί κοινωνικής ευθύνης, ένας νέος πατριωτισμός αναπτύχθηκαν μετά την πύρινη λαίλαπα στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια…»), το 2008 πήρε τη σκυτάλη ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας, την έδωσε ένα-δύο χρόνια μετά στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, που τον όρο ιδιαιτέρως αγαπά (το 2018 επί παραδείγματι τον εμπλούτισε, «νέος προοδευτικός πατριωτισμός»), και την περασμένη Τρίτη αναδύθηκε «νέος πατριωτισμός απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία» από τον πρώην πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα.

Είμαι σίγουρη ότι κάποιους ξεχνώ. Κατανοώ ότι κάπως πρέπει να ντυθεί η αλλαγή των ιστορικών συνθηκών, η πολιτική συγκυρία ή η εξέλιξη των ιδεών και των αξιών, μα στο δικό μου το χωριό οι πατριώτες δεν είναι νέοι ή παλιοί. Απλώς είναι. Οι οργανισμοί πεθαίνουν, το κύτταρο εξακολουθεί να ζει. Η ζωή βρίσκεται στις ρίζες της, τοποθετημένη στην απλότητα.

Τόσο απλή, όσο η αυθόρμητη γυναίκα σε μια σκηνή από το «Interiors» («Εσωτερικές Σχέσεις») του Γούντι Άλεν, όπου γύρω από το τραπέζι συζητούν για τα κίνητρα του Εφιάλτη.

Ναι, ήταν προδότης, αλλά σε συνάρτηση με τη συγκυρία ήταν και δικαιολογημένος, επιχειρηματολογούν κι αναρωτιούνται μήπως δεν είχε άλλο δρόμο, μήπως δεν ήταν προδότης μέσα στην προδοσία του, κι άλλα πολύπλοκα, μιγαδικά.
Ρωτούν, λοιπόν, και τη γυναίκα, πλημμυρισμένη απ’ τα γήινα. «Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως το δίκιο είναι πάντα με τη μεριά του πατριώτη».

Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δε χρειάζονται περισσότερα, Περλ.