Με το Μάτι στραμμένο στα Τέμπη

Η σκέψη έφτασε στο Εφετείο, αλλά η απόφαση, όπως και αυτήν για την οποία ασκήθηκε έφεση, θεωρήθηκε από τους συγγενείς ελλιπής, προβληματική και προσβλητική για τη ανάμνηση των ανθρώπων τους. Ο πάλη τους να δικαστούν οι κατηγορούμενοι για κακουργηματικές πράξεις δεν είχε αποτέλεσμα και αυτό τους αφήνει με την πικρή γεύση του αδικαίωτου.

Η κύρωση για το Μάτι μπορεί να λειτουργήσει δυσμενώς για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες «προβλέπουν» το πώς θα αντιμετωπιστεί δικαστικά η τραγωδία των Τεμπών. Δυστυχώς για όσους εκπροσωπούν θεσμούς, ναι. Η καταγεγραμμένη δυσπιστία θα ενταθεί, θα εμπεδωθεί η άποψη ότι ποτέ και για κανένα λόγο υπηρεσιακός και πολύ περισσότερο πολιτικός παράγοντας δεν θα βρεθεί αντίπαλος με μια επιτίμιο ανάλογη της απώλειας που έχουν ζήσει εκατοντάδες οικογένειες.

Μπορεί δικονομικά η αντιμετώπιση της υπόθεσης να μην είχε λάθη, ο πλανήτης δεν κρίνει με επιστημονικό κριτήριο, κρίνει ανάλογα με τις προσδοκίες του και το τραυματισμένο αίσθημα δικαίου. Και αυτό είναι μια πληγή που δύσκολα θα επουλωθεί τουλάχιστον ως προς το ορατό μέλλον.

Οι 2 υποθέσεις έχουν βέβαια και τις διαφορές τους. Στην σκέψη των Τεμπών είναι πιο ορατή η πολιτική ευθύνη και πιο «αυτονόητος» ο έλεγχος και πολιτικών προσώπων και μόνο από την περίπτωση της σύμβασης 717. Ο δρόμος για την δικαστική αίθουσα είναι ακόμα μεγάλος, με άγνωστο τον αριθμό και την χούι των ανθρώπων που θα καθίσουν στο εδώλιο. Μέχρι τότε πάντως δεν εμφανής δυσπιστία των πολιτών σε βασικούς θεσμικούς πυλώνες θα παραμένει και αποφάσεις, όπως η τελευταία για την τραγωδία στο Μάτι, θα την εντείνουν.