Λουκία Μιχαλοπούλου: Έπαθα κενό, τρόμαξα, σήκωσα το κεφάλι, είδα το πλήθος και ήταν σαν να με πλακώνει

H Λουκία Μιχαλοπούλου έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο ένθετο Real life και τη δημοσιογράφο Νίκη Κώτσου. Ανάμεσα σε άλλα, δε, η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε για την εμπειρία που έζησε πριν από λίγο διάστημα όταν και βρέθηκε για πρώτη φορά σαν πρωταγωνίστρια στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Πρώτη φορά δοκιμαστήκατε στην Επίδαυρο;

Ναι, παρότι από μικρή ήθελα μόνο να παίζω στην Επίδαυρο και στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης. Έβρισκα κάτι κοινό σε αυτούς τους δυο χώρους, ένα ισχυρό, σχεδόν μεταφυσικό, φορτίο. Και όμως, όταν έπαιξα τους μικρούς Οιδίποδες με τη Ρούλα Πατεράκη έπαθα ένα κενό επί σκηνής. Τρόμαξα. Σήκωσα το κεφάλι, είδα το πλήθος και ήταν σαν να με πλακώνει. Από τότε, για πολλά χρόνια απέφευγα να επιστρέψω. Είπα «όχι» σε πολύ σημαντικούς ρόλους. Μετά την πανδημία, άρχισα να το απομυθοποιώ. Και φέτος, με την Ηλέκτρα, το τόλμησα.

Ακούστηκε ότι στη δεύτερη παράσταση στην Επίδαυρο σας διέκοψε το κοινό. Τι συνέβη;

Νομίζω πως αυτή η στιγμή θα μείνει για πάντα στη ζωή μου. Το Σάββατο ήταν ακόμα πιο ασφυκτικά γεμάτι το θέατρο. Νόμιζες ότι θα εκραγεί. Συγκινούμαι τώρα που το λέω. Στη σκηνή που φέρνουν στην Ηλέκτρα την τεφροδόχο, ήθελα αυτός ο αποχαιρετισμός να γίνει μεγάλος, καθολικός – για τις μάνες, για τις αδελφές, για όλους τους χαμένους. Ήθελα να θρηνήσω όλους τους νεκρούς του σύμπαντος.

Το ήθελα γιατί, το να σου δίνεται η δυνατότητα να είσαι σε αυτόν τον χώρο με τόσους ανθρώπους μάρτυρες, δεν συμβαίνει εύκολα στη ζωή. Οπότε ήθελα εκείνη τη στιγμή να τη δώσω με γενναιοδωρία απόλυτα, με όποιον τρόπο μπορούσα και αυτό ανταμείφθηκε, έγινε, μας συνέβη. Συνέβη με εμένα και 10.000 εκείνη τη στιγμή. Εντάξει, αυτό νομίζω ότι θα το θυμάμαι όλη μου τη ζωή!