Λος Άντζελες: Η εξέγερση για τον βασανισμό ενός Αφροαμερικανού

Η εντολή Τραμπ να αναπτυχθεί η Εθνοφρουρά στο Λος Άντζελες μετά τις διαδηλώσεις που αμφισβητούν έμπρακτα την αντιμεταναστευτική πολιτική του προέδρου των ΗΠΑ, ξυπνά μνήμες από την τελευταία φορά που ο στρατός κατέβηκε στους δρόμους της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.

Μπορεί οι κινητοποιήσεις και οι συγκρούσεις που σημειώνονται τις τελευταίες τρεις ημέρες στο Λος Άντζελες με διαδηλωτές να περικυκλώνουν τους πράκτορες της ICE που επιχειρούν να συλλάβουν μετανάστες χωρίς χαρτιά, να μην είναι αντίστοιχης έκτασης των επεισοδίων που συγκλόνισαν τη μεγαλούπολη τον Απρίλιο του 1992, αλλά η διοίκηση Τραμπ επιλέγει να κλιμακώσει παίζοντας με τη φωτιά.

Οι 2.000 στρατιώτες της Εθνοφρουράς δεν έχουν ακόμα αναπτυχθεί στους δρόμους του Λος Άντζελες και το πώς θα συνεχίσουν οι κινητοποιήσεις θα κριθεί εν πολλοίς την Κυριακή.

Η απειλή της Εθνοφρουράς, χωρίς μάλιστα τη συγκατάθεση του Δημοκρατικού κυβερνήτη της Καλιφόρνιας, έχει στρέψει τα βλέμματα στις ΗΠΑ και οι συνδέσεις με το παρελθόν γίνονται ήδη στα αμερικανικά ΜΜΕ.

Η εξέγερση που συγκλόνισε τις ΗΠΑ

Τον Απρίλιο του 1992 αμερικανικό δικαστήριο αθωώνει τους τέσσερις λευκούς αστυνομικούς που βασάνισαν έναν Αφροαμερικανό ξυλοκοπώντας τον άγρια επειδή δεν σταμάτησε με το αυτοκίνητό του σε σήμα για έλεγχο.

Ο ξυλοδαρμός του Ρόντνεϊ Κινγκ καταγράφηκε σε βίντεο από κάτοικο της περιοχής και έκανε τον γύρο του κόσμου. Σε αυτό φαίνονταν οι αστυνομικοί να τον έχουν ακινητοποιημένο στο οδόστρωμα και να τον χτυπούν με λύσσα σε όλο του το σώμα και το κεφάλι χρησιμοποιώντας τα κλομπ και τα τέιζέρ τους.

Οι εικόνες θα επαναλαμβανόταν δεκαετίες αργότερα με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και το ξέσπασμα του κινήματος Black Lives Matter.

Η δικαστική απόφαση προκάλεσε κύμα οργής με επεισόδια και διαδηλώσεις να ξεσπούν στους δρόμους του Λος Άντζελες. Για έξι ημέρες η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες ενώ στις ταραχές και στους πυρπολισμούς αστυνομικών τμημάτων συμμετείχαν όχι μόνο μαύροι, αλλά επίσης λατινοαμερικάνοι και λευκοί νέοι.

Ο συστημικός ρατσισμός δεν ήταν η μοναδική αιτία της εξέγερσης. Μετά τη «νεοφιλελεύθερη επανάσταση» του Ρήγκαν, οι ταραχές  έδειχναν την άλλη πλευρά της Αμερικής, πίσω από τα λαμπερά φώτα του Χόλιγουντ. Η Αμερική της φτώχειας και της ανισότητας έβγαινε στο προσκήνιο παρά το γεγονός ότι ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος μπορούσε να περηφανεύεται για τη νίκη του στον πόλεμου του Κόλπου, που δεν έλεγε τίποτα όμως στους νέους των φτωχογειτονιών του Λος Άντζελες.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Λούις Ροντρίγκεζ θα έγραφε τότε: “Σε πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα, κάθε είδους άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στην ετυμηγορία της υπόθεσης Ρόντνι Κινγκ, ένα θέμα με το οποίο οι περισσότεροι Αμερικανοί συμφωνούν ανεξάρτητα από το χρώμα. Αν και το ‘φυλετικό’ ζήτημα συνεχίζει να μας καίει, το ζήτημα εδώ είναι ταξικό. Η βία του Λος Άντζελες ήταν η πρώτη μεγάλη κοινωνική απάντηση σε μια οικονομική επανάσταση (σ.σ ο νεοφιλελευθερισμός) που ξεκίνησε πριν από χρόνια».

Ο αιματηρός απολογισμός ήταν πάνω από 60 νεκροί ενώ οι ζημιές ανέρχονταν σε 1 δισ.

Λος Άντζελες: Η εξέγερση για τον βασανισμό ενός Αφροαμερικανού

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ανάγει ως «νούμερο ένα» θέμα της ατζέντας του την πάταξη της μετανάστευσης. Η ρατσιστική ρητορική σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις σκούπα αμφισβητείται από την αρχή της προεδρίας του με κινητοποιήσεις υπέρ των μεταναστών να ξεσπούν σε διάφορες περιοχές της χώρας. Τα πρόσφατα γεγονότα στο Λος Άντζελες είναι η κορύφωση των μέχρι τώρα κινητοποιήσεων.

Η πολιορκία κυβερνητικών κτιρίων από διαδηλωτές και οι συγκρούσεις με την αστυνομία προκαλούν ανησυχία στη διοίκηση Τραμπ που έχει εκλεγεί με το σύνθημα του «νόμου και της τάξης» και δεν θέλει σε καμία περίπτωση να φανεί αδύναμη και σε αυτό το μέτωπο.

Ο ρατσισμός είναι το καταφύγιο του Τραμπ που έχει αναγκαστεί σε υποχώρηση στο μέτωπο των δασμών και δεν παρουσιάζει καμία πρόοδο στην ατζέντα της εξωτερικής του πολιτικής.

Η απόφασή του να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους – και αν αυτό τελικά συμβεί – συνιστά κλιμάκωση με απρόβλεπτες όμως συνέπειες σε μια Αμερική που οι ταξικές ανισότητες και η πόλωση είναι πολύ πιο εμφανείς από το 1992.