Κυρίως βλέπουμε τι δεν έμαθε ακόμα

Οι δύο μεγάλες ιστορίες που απασχολούν τον ελληνικό αθλητικό Τύπο καλοκαιριάτικα έχουν πρωταγωνιστές δύο μπασκετμπολίστες, τον λιθουανό γίγαντα Βαλαντσιούνας και τον σέρβο αρτίστα Μίτσιτς. Ηλπιζα μην πάρουν γρήγορα τις αποφάσεις τους – τελικά ο Σέρβος χθες ανακοίνωσε τη συμφωνία του με τη Χάποελ Τελ Αβίβ. Ομολογώ ότι θα μου λείψει: το καλοκαίρι μας έχει ακόμα δρόμο. Τουλάχιστον ας μείνει στην επικαιρότητα ο Λιθουανός. Χωρίς κι αυτόν δύσκολα θα βγει ο Αύγουστος. Μπορεί να μην είναι βάρβαροι οι άνθρωποι, αλλά ήταν μια κάποια λύση…

Ειδικά για τον Βαλαντσιούνας κάθε μέρα διαβάζουμε και κάτι καινούργιο που έρχεται από τις ΗΠΑ. Σε λίγο θα γνωρίζουμε όλα τα ονόματα των podcasters που ασχολούνται με το ΝΒΑ και φυσικά όλους τους παράγοντες και προπονητές των Νάγκετς που κάνουν δηλώσεις για τον Λιθουανό. Εγώ υπενθυμίζω δύο πράγματα: το πρώτο, ότι ο παίκτης θα αποκτήσει μεγαλύτερα περιθώρια χειρισμών αν πείσει την ομάδα που μόλις τον απέκτησε να τον παραχωρήσει ανταλλάσσοντάς τον με κάποιον άλλο – δεν είναι απλό καθώς το Ντένβερ τον θέλει για αντικαταστάτη του Γιόκιτς όταν ο τρομερός Σέρβος πρέπει να καθίσει στον πάγκο. Το δεύτερο, ότι αυτού του είδους οι παίκτες φεύγουν από το ΝΒΑ συνήθως μετά το τέλος του καλοκαιριού: μας το διδάσκουν οι περιπτώσεις του Ναν και του Φουρνιέ. Ωστόσο επειδή η όλη ιστορία είναι κάτι παραπάνω από απλό μεταγραφικό σίριαλ, θέλω να προσθέσω και μια τρίτη παράμετρο: αν ο ΠΑΟ δίνει όντως 4 εκατ. ευρώ τον χρόνο στον Βαλαντσιούνας, λογικά δεν θα του είναι καθόλου δύσκολο να βρει έναν άλλο για τη θέση του. Είναι σπουδαίος παίκτης ο γίγαντας από τη Λιθουανία αλλά όχι ο μοναδικός σέντερ που υπάρχει στον κόσμο. Το βασικό είναι να υπάρχουν τα χρήματα.

Μια και ασχολήθηκα με το μπάσκετ και τις καλοκαιρινές του περιπέτειες θέλω να πω και κάτι άλλο. Κάθε καλοκαίρι χρόνια τώρα βλέπουμε ελληνικές εθνικές ομάδες μικρών (Under 20, Under 17 κ.λπ.) να αγωνίζονται και να διακρίνονται σε πανευρωπαϊκά τουρνουά και μετά αναρωτιόμαστε πού ακριβώς χάνονται αυτά τα παιδιά. Συνήθως οι ομάδες αυτές είναι αληθινές ομάδες, δηλαδή δημιουργήματα προπονητών με σκοπό τη διάκριση σε ένα τουρνουά διά μέσου της ομαδικότητας, της στρατηγικής κ.λπ. Συχνά-πυκνά όταν οι μικροί αυτοί βγαίνουν από το θερμοκήπιο της Εθνικής τους χάνονται: υπάρχει πάντα μια διαφορά στο να παίζεις μαζί με συνομήλικους και κόντρα σε άλλους συνομήλικους και να πρέπει να επιβιώσεις στον κόσμο των μεγάλων. Αλλά η φετινή Εθνική Under 20, του Αβδάλα, του Σαμοντούροφ και των υπολοίπων μοιάζει κομμάτι διαφορετική: δεν είναι απλώς μια καλή ομάδα, αλλά μοιάζει να έχει και προσωπικότητες. Αυτό δηλαδή που λείπει από το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα οι ομάδες μας να ψάχνουν κάθε καλοκαίρι μεσσίες από το εξωτερικό…

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο από την άλλη υπάρχει μια σχετική ησυχία. Οχι ότι δεν γίνονται μεταγραφές (όλοι κάτι κάνουν…) αλλά φέτος δεν έχουμε υποδοχές στα αεροδρόμια και φιέστες γιατί έρχονται «παικταράδες ολκής» που έγραφε κάποτε και το ιστορικό «Φως». Για την ώρα η ομάδα που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον μοιάζει να είναι η ΑΕΚ. Οχι τόσο για τους παίκτες που έχει αποκτήσει (και που μοιάζουν ρολίστες), ούτε γιατί οι κινήσεις του τεχνικού διευθυντή Ριμπάλτα υπόσχονται εντυπωσιακή συνέχεια: το ενδιαφέρον έχει να κάνει με το ότι η ΑΕΚ προσπαθεί να ξεφορτωθεί παίκτες που έμοιαζαν στην αρχή του καλοκαιριού ότι θα παρέμεναν στην ομάδα παρά την αλλαγή του προπονητή: αναφέρομαι στον Σιμάνσκι, στον Φερνάντεζ, στον Σίμο Μήτογλου και βέβαια στον Ερικ Λαμέλα. Που είναι εκτός προπονήσεων.

Ο Σιμάνσκι είναι τριάντα ετών – στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία. Είναι εν ενεργεία διεθνής με την Εθνική Πολωνίας, έχει αγωνιστεί τέσσερα χρόνια στην ΑΕΚ και έχει καλύψει ουκ ολίγες φορές και θέσεις που έμοιαζε να μη γνωρίζει: έχει αγωνιστεί π.χ. ως στόπερ. Ο Φερνάντεζ αποκτήθηκε από τον Βόλο και δεν κατάφερε μεν να γίνει ποτέ βασικός, πλην όμως είχε πάντα μια τίμια προσφορά ως αναπληρωματικός. Ο Μήτογλου είναι Ελληνας σε μια εποχή που αυτοί είναι δυσεύρετοι: η ΑΕΚ θέλει να φέρει πίσω τον Γαλανόπουλο που αποδέσμευσε επτά μήνες πριν γιατί δεν έχει Ελληνες για την ευρωπαϊκή της λίστα – υπό αυτό το πρίσμα το να θέτει τον Μήτογλου εκτός ομάδας είναι παράξενο. Και ο Λαμέλα είναι ο Λαμέλα. Δηλαδή ο πρώτος παίκτης που στα χρόνια του νέου ιδιοκτήτη της Ενωσης Μάριου Ηλιόπουλου πήρε ένα τεράστιο συμβόλαιο. Πέρυσι ο ερχομός του προκάλεσε ενθουσιασμό.

Η λέξη «συμβόλαιο» είναι ίσως το κλειδί της ιστορίας. Του Μήτογλου λήγει το επόμενο καλοκαίρι: παίρνει λίγα (κάτω από 250 χιλιάδες ευρώ) και αξιώνει πολλά. Του Λαμέλα το συμβόλαιο είναι τεράστιο για τα ελληνικά δεδομένα: ο Αργεντίνος παίρνει πάνω από 2,2 εκατ. ευρώ τον χρόνο και καθώς λέγεται έχει προεισπράξει και αρκετά. Η ΑΕΚ πιέζει με τον τρόπο της τον Μήτογλου να ρίξει τις απαιτήσεις του και να ανανεώσει το συμβόλαιό του και θέλει να χωρίσει με τον Λαμέλα πολιτισμένα. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις ξεχνάνε οι υπεύθυνοί της μια πρόσφατη ιστορία που θα έπρεπε να είναι διδακτική. Την ιστορία του αυστριακού τερματοφύλακα Στάνκοβιτς. Που αποκτήθηκε κάποτε με ωσαννά εν τοις υψίστοις και όταν του ζητήθηκε ή να μειώσει τις αποδοχές του ή να βρει ομάδα και να φύγει, αρνήθηκε να συνεργαστεί και πέρασε ένα υπέροχο χρόνο στην Αθήνα πίνοντας τους καφέδες του στη Γλυφάδα και εισπράττοντας την τεράστια αμοιβή του χωρίς να αγωνίζεται. Αλλά και χωρίς η ομάδα του να έχει κανένα απολύτως κέρδος και από την παρουσία του εδώ και από τη διένεξη μαζί του.

Τέτοιες ιστορίες πρέπει να σε κάνουν σοφότερο. Καταλαβαίνω ότι ο νεοφερμένος κόουτς Νίκολιτς θέλει να φτιάξει τη δική του ομάδα και ίσως σε αυτή παίκτες με τα χαρακτηριστικά του Μήτογλου, του Σιμάνσκι και του Φερνάντεζ να μη χωράνε. Ομως δεν υπάρχει κανένα κέρδος στο να αφήνεις παίκτες εκτός του γκρουπ: ούτε τα χρήματα που θέλεις για να τους πουλήσεις δεν θα βρεις (Σιμάνσκι, Μήτογλου) ούτε κερδίζεις κάτι δημιουργώντας δυσαρεστημένους με μεγάλα συμβόλαια (Λαμέλα). Ολο αυτό μου μοιάζει τόσο απλό, που δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει. Πιθανότατα αποτελεί ανησυχητική ένδειξη για το τι έμαθε ο Ηλιόπουλος έπειτα από έναν χρόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια δείχνει τι δεν έμαθε.