Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Ισραήλ

Αυτό που δεν καταλάβαιναν οι οργισμένοι τηλεθεατές, εξηγούσε τότε η αρθρογράφος των New York Times, Μισέλ Γόλμπεργκ, είναι ότι «το The Last of Us είναι μια εξαιρετικά συντηρητική σειρά» η οποία προωθεί βασικές ιδεολογικές αρχές της αμερικανικής Δεξιάς: το συνωμοσιολογικό μίσος απέναντι σε κάθε κρατική παρέμβαση (η οποία θεωρείται εκ προοιμίου απολυταρχική αλλά και αναποτελεσματική), την προστασία του ατόμου και της οικογένειας σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά και τo survivalism – την προετοιμασία για την επιβίωση σε συνθήκες αποκάλυψης. Η τελευταία πρακτική συγκινεί πλέον όλο το φάσμα της αμερικανικής Ακρας Δεξιάς -από τους εισβολείς του Καπιτωλίου μέχρι τον Ιλον Μασκ- ως αυτό που η Ναόμι Κλάιν αποκάλεσε πρόσφατα «φασισμό της συντέλειας».

Προσοχή: Το κείμενο αποκαλύπτει ορισμένες πληροφορίες από τον πρώτο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς

Στην πραγματικότητα βέβαια το The Last of Us απλώς ακολουθεί το βασικό μοτίβο κάθε σύγχρονης παραγωγής με ζόμπι: απέναντι στην επέλαση των «ζωντανών νεκρών» οι άνθρωποι αποκτηνώνονται στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, καθώς συνειδητοποιούν ότι κάθε μορφή συλλογικής δράσης για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι μάταιη.

Το πραγματικό πρόβλημα της σειράς όμως, που βασίστηκε σε δύο κύκλους πολύ επιτυχημένων video games, δεν βρίσκεται στην ακροδεξιά, συνωμοσιολογική καρδιά των ΗΠΑ, αλλά στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου. Οπως εξηγούσε παλαιότερα στο Vice ο δημοσιογράφος Εμάνουελ Μάιμπεργκ, ο δεύτερος κύκλος του video game είναι γεμάτος εικόνες που παραπέμπουν στο Ισραήλ: τo τείχος στην πόλη του Σιάτλ έχει σχεδιαστεί στο πρότυπο του ισραηλινού τείχους στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ μια από τις ομάδες ανταρτών (οι Λύκοι) παραπέμπει στις πρώτες σιωνιστικές (τρομοκρατικές) οργανώσεις που δρούσαν στα χρόνια της βρετανικής διοίκησης της Παλαιστίνης.

Ο βασικός δημιουργός του σεναρίου, ο Ισραηλινός Νιλ Ντράκμαν, δεν έκρυψε ποτέ ότι βασικές θεματικές των παιχνιδιών και της τηλεσειράς προέκυψαν από παλαιότερες εμπειρίες από τα παιδικά του χρόνια στο Ισραήλ. Ο Ντράκμαν μεγάλωσε στον (παράνομο) ισραηλινό οικισμό του Μπέιτ Αρίε για τον οποίο αρκεί να θυμόμαστε δύο βασικά χαρακτηριστικά: ότι οικοδομήθηκε στα κατεχόμενα εδάφη δύο παλαιστινιακών χωριών και ότι το δίκτυο αποχέτευσης που χρησιμοποιεί κατασκευάστηκε έτσι ώστε τα ανεπεξέργαστα λύματα να πέφτουν σε ένα τρίτο παλαιστινιακό χωριό, το Ντέιρ Μπαλούτ. Προς τιμήν του (και ίσως χάρη στο γεγονός ότι μετακόμισε στις ΗΠΑ σε ηλικία 11 χρόνων) αντί να μετατραπεί σε ρατσιστή έποικο που δολοφονεί Παλαιστίνιους με τις πλάτες του ισραηλινού στρατού έγινε αυτό που θα λέγαμε liberal Ισραηλινός. Λέγεται μάλιστα ότι μετά την επιχείρηση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου, δώρισε χρήματα σε ισραηλινές αλλά και σε παλαιστινιακές ΜΚΟ.

Μιλώντας πριν από χρόνια στην Washington Post ανέφερε ως πηγή έμπνευσής του ένα φρικτό βίντεο με το λιντσάρισμα δύο Ισραηλινών στρατιωτών από πλήθος Παλαιστινίων. «Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να σκοτώσω όλους τους ανθρώπους που έκαναν αυτή τη φρικτή πράξη» ήταν η πρώτη του σκέψη. Υστερα όμως αισθάνθηκε «βάναυσος και ένοχος» για αυτά του τα συναισθήματα. Θέλησε λοιπόν να δώσει τη δυνατότητα σε όσους έπαιζαν το video game να νιώσουν το «μίσος», το οποίο όπως έλεγε «είναι καθολικό (universal) με τον ίδιο τρόπο που είναι καθολική η άνευ όρων αγάπη».

Οπως εξηγούσαν σε ένα εξαιρετικό podcast τους οι συντάκτες του εβραϊκού περιοδικού Jewish Currents, αυτές οι σκέψεις θα τον ωθήσουν στη θεωρία του «κύκλου βίας» η οποία θα εμποτίσει και το The Last of Us. Η σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων ανάγεται έτσι σε ένα είδος απολίτικης βεντέτας αντιμαχόμενων φυλών που πηγάζει από το «καθολικό μίσος». Σύμφωνα με τους συντάκτες του Jewish Currents, «η βασική ιδέα είναι ότι το “μίσος” των Παλαιστινίων πρέπει να αφαιρεθεί από κάθε πλαίσιο. Δεν πρόκειται για το δίκαιο μίσος απέναντι στην αποικιοκρατία, την εθνοκάθαρση και την ακραία βία στην οποία υπόκεινται εδώ και τόσες δεκαετίες. Δεν σχετίζεται επίσης με την ελευθερία, την αξιοπρέπεια την αυτονομία και την αυτοδιάθεση ή τη δυνατότητα να βρίσκεσαι με την οικογένειά σου. Είναι σκέτο μίσος. Απλώς μας μισούν».

Ο καθηγητής Ταρέκ Γιουνίς από το Πανεπιστήμιο του Μίντλσεξ θα συνεχίσει αυτές τις σκέψεις λέγοντας ότι ο Ντράκμαν βλέπει το βίντεο του λιντσαρίσματος των δύο Ισραηλινών στρατιωτών (και το μεταφέρει στο The Last of Us) αποκομμένο από τις σχέσεις εξουσίας – την εξουσία της ισραηλινής υπερδύναμης να εποικεί, να λεηλατεί και να αφανίζει τη ζωή και τη γη των Παλαιστινίων.

Το σενάριο του The Last of Us μπορεί να γράφτηκε πολλά χρόνια πριν από την επιχείρηση της Χαμάς και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, αλλά ουσιαστικά αποτέλεσε ένα είδος προληπτικού «πλυντηρίου» που αφαιρούσε τους ενοχλητικούς «λεκέδες» της πολιτικής σκέψης.

info-war.gr