Η δύναμη του Ενός

© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη

Ένας βοσκός, κάπου στη Κορσική. Γη με μεγάλη τουριστική αξία η δική του, όμως αυτός επιμένει να αρνείται, όχι και τόσο ευγενικά, τις συνεχείς απειλητικές «προσφορές» της Μαφίας των εργολάβων, που μοιάζει να κάνουν κουμάντο στον επαρχιακό μικρόκοσμο της περιοχής.

Ο ήρωας μας θα σκοτώσει, αμυνόμενος, έναν από τους λακέδες των τελευταίων, κι αυτοί εξαπολύουν ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό σε όρη και βουνά. «Ο Μοϊκανός», όπως θα τον αποκαλέσουν, θα μετατραπεί σε ένα σύμβολο των απανταχού κατατρεγμένων, και η φήμη του θα τον κάνει viral στο διαδίκτυο. Όμως χρόνος δεν υπάρχει, και η μάχη είναι μονίμως άνιση. Φυσικά και είμαστε μαζί του, γιατί ο Φρεντερίκ Φαρουτσί, ο σκηνοθέτης αυτού του καταιγιστικού όσο και ρεαλιστικού θρίλερ, που μοιάζει να ξεκινά από την ίδια αφετηρία με το ελληνικό «Digger», πετυχαίνει το αδύνατο: Μέσα σε μόλις 85 λεπτά, έχει προλάβει να αναπτύξει την πλήρη πολιτική δύναμη των σημάνσεων του, και ταυτοχρόνως να ενορχηστρώσει ένα αγωνιώδες θρίλερ που γραπώνει τον θεατή του από τα πρώτα λεπτά με τον ένα πόλο να συντηρεί και να «θρέφει» τον άλλο: Όσο αυξάνεται το σασπένς, τόσο πιο ηχηρή η κατακραυγή. Μιλάμε για κινηματογράφο μεγάλων συγκινήσεων, σε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Το «Ένα μικρό κόλπο ακόμα», μια γαλλική κωμωδία, σημείωσε τέτοιο ρεκόρ εισπράξεων εκεί που τώρα φιγουράρει στη λίστα με τις εμπορικότερες στην ιστορία της χώρας. Το στόρι έχει ως εξής: Ένα δίδυμο ληστών, πατέρας και γιός, βρίσκει καταφύγιο από τις αρχές σε ένα επαρχιακό κέντρο φροντίδας σπαστικών, με τον πρώτο να παρουσιάζεται ως συνοδός του δεύτερου. Πρώτο twist: Οι τρόφιμοι αντιλαμβάνονται αμέσως πως ο τύπος που παριστάνει τον ανάπηρο δεν είναι «δικός» τους, αλλά αποφασίζουν να αποσιωπήσουν το συμβάν από τους επιμελητές, «συνωμοτώντας» λίγο – πολύ με τους κακοποιούς καθώς περνούν πολύ καλύτερα μαζί τους. Δεύτερο twist: Η ταινία μοιάζει να συγγενεύει, έστω και εξ αγχιστείας, με τους «Ηλίθιους» του Λαρς Φον Τρίερ, έτσι όπως ο κεντρικός της ήρωας απελευθερώνεται από τα τραύματα που μέχρι τώρα τον καθόριζαν, μέσα από τον ρόλο του προβληματικού «άλλου». Κι όλα αυτά περιφρονώντας τις διδαχές της συντηρητικής εποχής μας, όπου όμως το χιούμορ δεν προκύπτει από το θράσος των δημιουργών, αλλά από την ανθρωπιά τους. Άλλωστε, είναι αδύνατο να αγαπάς ταυτόχρονα τον ατελή Άνθρωπο και την πολιτική ορθότητα.

Στην πολυαναμενόμενη πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Οι άγριες μέρες μας», ο Βασίλης Κεκάτος αφηγείται μια ιστορία νεανικής ορμής και ενηλικίωσης: Όταν η Χλόη (Δάφνη Πατακιά) μένει άστεγη, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και να ζήσει με τη μεγαλύτερη αδελφή της. Καθ’ οδόν, συναντάει μια ομάδα νέων ανθρώπων που γυρίζουν την Ελλάδα με ένα τροχόσπιτο και βοηθούν ανθρώπους που ζουν στα όρια της φτώχειας. Η Χλόη γοητεύεται αμέσως από τα ιδανικά και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της ομάδας και γίνεται μέλος της, για ένα ταξίδι στον ξέφρενο δρόμο της επανάστασης, που με τη σειρά του θα την οδηγήσει στο κατώφλι της πραγματικής ενηλικίωσης. Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου – «γνώμη» για την ταινία, θα βρείτε αύριο στην ιστοσελίδα της Ναυτεμπορικής.

Πέραν τούτου, αδιάφορο θρίλερ εξορκισμού «Η ιεροτελεστία» αν και αξίζει τον κόπο για τους φαν του Αλ Πατσίνο (γιατί ο άνθρωπος πήγε και έπαιξε σοβαρά), λίγο νερόβραστο το μαμαδίστικο δραματάκι «Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα» (κούκλα η Σιλβί Βαρτάν όμως), και εντελώς χάλια η «Θανάσιμη Πτήση» με Τζος Χάρνετ, φτηνιάρικο σπλάτερ με φαρσικό χιούμορ που διαδραματίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε ένα αεροπλάνο.