Επίορκος; Και λοιπόν;

Περπατώ στο εχθρικό αθηναϊκό κέντρο. Σλάλομ ανάμεσα σε ταγκ και μουντζούρες, σπασμένα ρείθρα, κατειλημμένα πεζοδρόμια. Περιμένουμε τη νύχτα να τα εξωραΐσει.

Σε αυτό το οπτικοακουστικό ambient, βουητό, αγκομαχητά, εξατμίσεις, προστίθενται τα ταγκ των ειδήσεων, μουντζούρες που φωτίζουν προσωρινά σαν πυγολαμπίδες, ξεμακραίνουν, σβήνουν, λησμονιούνται. Κάποια απ’ αυτά τα φωτάκια παραμένουν λίγο περισσότερο, ζητούν μια κάποια προσοχή, ελάχιστη εξήγηση.

Η κοινοτοπία της πρόδηλης παρανομίας

Με απόφαση του υπ. Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, αναγνωρίζονται δικαιώματα ιδιοκτησίας για 35 στρέμματα της παραλίας Καλογριάς στην Αχαΐα, οικοσύστημα προστατευόμενο με διεθνείς συμβάσεις (Natura 2000). Σχεδόν μπανάλ. Ομως με μια πιπεράτη μικρή υπερβολή: Ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας, Αθαν. Τσιούρας, ορκισμένος να τηρεί το Σύνταγμα, στέλνει εντολή στην Κτηματική Υπηρεσία Αχαΐας να αναγνωρίσει τίτλους ιδιοκτησίας στον ιδιώτη. Στη μνημειώδη εντολή του αναφέρει: «Ακόμα κι αν θεωρείτε την εντολή μου προδήλως παράνομη και αντισυνταγματική, καλείσθε να την εκτελέσετε άμεσα». Επίορκος; Και λοιπόν;

Το streaming της χαύνωσης

Ελάχιστοι, πλην τοπικών ευαίσθητων, θα προσέξουν ότι ανώτατος μετακλητός υπάλληλος εξαναγκάζει δημοσίους υπαλλήλους να παρανομήσουν. Οι πολλοί, οι πάρα πολλοί, θα εξακολουθήσουν να εχθρεύονται συλλήβδην τους δημοσίους υπαλλήλους, άκου να είναι μόνιμα τα τομάρια, θα συμφωνούν αφρίζοντας πως τα πανεπιστήμια είναι άντρα της τουρκοουκρανικής μαφίας, να διαγράφονται λοιπόν οι συνδικαλιστές και οι αιώνιοι φοιτητές να ανασκολοπίζονται, θα γρυλίζουν οι πολλοί, οι πάρα πολλοί, και θα καταναλώνουν βουλιμικά τα ματσάκια, τα σόου του Τράκη, τα ντέρμπι, τα φάιναλ, τις χρυσοπληρωμένες λεγεώνες των ΠΑΕ-ΚΑΕ, κοουτσάρουν στοιχηματίζουν σιχτιρίζουν με σωβρακοφανέλες και σαγιονάρες, το ολόδικό τους streaming. Είναι γλυκό το πιοτό της χαύνωσης.

Λούμπεν μεσαία τάξη

Φτώχεια, γεροντίλα, αποχαύνωση. Και το κατοπτρικό του: Φρέντο, beauté, καράτε. Η δυσχερής υλικότητα, ο ληστεμένος χωροχρόνος – οι φυγές. Οι πολλοί, πάρα πολλοί, σκέφτονται ακόμη και τα 2,50 ευρώ για καφέ σε πλαστικό κύπελλο. Ομως, κανείς δεν θέλει να τον λένε φτωχό. Αυτοαναγνωρίζονται ως μεσαία τάξη. Είναι ντροπή η φτώχεια, να πεις ότι δεν τα βγάζεις πέρα, η φτώχεια είναι στίγμα.

Τι να του πουν αυτού του μπατίρη φαντασιωνόμενου middle class οι πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat και του ΟΟΣΑ, έχει δίκιο ο Μητσοτάκης ότι δεν έχουμε ανεργία, έχει δίκιο ο Γεωργιάδης, δεν υπάρχουν φτωχοί, υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι είναι φτωχοί. Στη λουμπενελίτ αντιστοιχεί μια φαντασματική μεσαία τάξη, το ξέφτι μιας πτωχευμένης συνείδησης. Στην υλικότητα των κυρίαρχων αντιπαρατίθεται μια φαντασίωση.

Αταβιστικός τραμπισμός

Δικάζονται οι απο-προστατευμένοι μάρτυρες του σκανδάλου Novartis. O πρ. υπουργός, νυν κεντρικός τραπεζίτης, καταγγέλλει τους πρώην προστατευόμενους μάρτυρες του FBI, που τους κάλεσαν οι αμερικανικές αρχές και βάσει και των μαρτυριών τους αναγκάστηκε σε εξωδικαστικό συμβιβασμό η Novartis, τους κατηγορεί ότι ήσαν καθοδηγούμενοι από την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο FBI, για να τον πλήξουν και να ελέγξουν τις τράπεζες.

Με παρόμοιο τρόπο, με αχαλίνωτο gaslighting και ελεγχόμενα ΜΜΕ (Αττικα ΤV LoL), με καναλιζάρισμα του δικαστικού συστήματος και τη δύναμη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ετάφη το διεθνές σκάνδαλο Novartis στη γενέτειρά του, όπως και το αλησμόνητο σκάνδαλο Siemens, ετάφη το μέγα σκάνδαλο των παρακολουθήσεων ΕΥΠ και του Predator, οδεύει προς παραγραφή και απαλοιφή το σκάνδαλο των Τεμπών.

Το εγχώριο σύστημα εφαρμόζει το δοκιμασμένο πετυχημένο τρίπτυχο «Πάντα να επιτίθεσαι - Ποτέ μην παραδεχτείς ότι έσφαλες - Πάντα να δηλώνεις νικητής, ακόμη κι αν έχεις ηττηθεί», την αξιακή στρατηγική που δίδαξε στον Τραμπ ο μέντοράς του Ρόι Κον, ο μακαρθιστής λομπίστας και εκβιαστής. Η ιθαγενής λουμπενελίτ προηγείται του Τραμπ.

Σκιά πολέμου

Παραμονές του Δεύτερου Πολέμου, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν άκουγε φωνές πλησιαζόντων:

«Φτωχύναμε. Εγκαταλείψαμε, το ένα μετά το άλλο, κομμάτια της κληρονομιάς της ανθρωπότητας, συχνά αναγκαστήκαμε να τ’ αφήσουμε στο ενεχυροδανειστήριο για ένα εκατοστό της αξίας τους, και να πάρουμε ως αντάλλαγμα τις πενταροδεκάρες της καθημερινότητάς μας. Η οικονομική κρίση χτυπάει την πόρτα, ενώ παραμονεύει η σκιά του επερχόμενου πολέμου». Tα μισά πλησιάζοντα μας έχουν ξεπεράσει. Η κρίση μάς σημάδεψε ψυχοδιανοητικά· πάνω στα πλάσματα της κρίσης, εξουθενωμένα, σχεδόν παραδομένα, αρχίζει ν’ απλώνεται σκιά πολέμου.