«Αυλαία» για την Κατερίνα Γιουλάκη, τη «μεγάλη κυρία» του θεάτρου και της τηλεόρασης

Γεννημένη στις 27 Μαρτίου 1938 στην Αθήνα, με το όνομα Αικατερίνη Γιουβαρλάκη, ακολούθησε το όνειρό της από νωρίς, αποφοιτώντας από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το ντεμπούτο της στη σκηνή έγινε το 1959 δίπλα στον αξέχαστο Δημήτρη Ηλιόπουλο, και από εκεί ξεκίνησε μια λαμπρή βάδιση γεμάτη πρωταγωνιστικούς ρόλους σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση.

Ηθοποιός με ψυχή και χιούμορ

Στον Ελληνικό κινηματογράφο, η Γιουλάκη έγινε ταυτώνυμο της καλής κωμωδίας: «Οι γαμπροί της Ευτυχίας», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Το πιθάρι», είναι μόνο λίγα από τα φιλμ στα οποία άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της. Ωστόσο, δεν περιορίστηκε ποτέ σε ρόλους διασκέδασης – μέσα από κάθε ερμηνεία της ανέδυε λεπτότητα, ευφυΐα και βάθος.

Η μεγάλη της αγάπη όμως ήταν η τηλεόραση. Η δεκαετία του ’70 τη βρίσκει πρωταγωνίστρια στις σειρές «Η κοκορόμυαλη» και αργότερα «Η κυρία μας», ενώ η απόλυτη καταξίωση ήρθε με το ρόλο της Κατερίνας Σοφιανού στο Ρετιρέ του Γιάννη Δαλιανίδη – έναν ρόλο που την καθιέρωσε στη συνείδηση του κοινού ως την «κυρία» της γειτονιάς, της οικογένειας, της ίδιας της ζωής.

Οι αξέχαστοι ρόλοι της στην τηλεόραση

1970 Το σπίτι με τον φοίνικα
1971-1973 Η κοκορόμυαλη
1973-1975 Τα παιδιά του Ζεβεδαίου
1979-1982 Το ημερολόγιο ενός θυρωρού
1984 Βραδιά επιθεώρησης
1985 Τα λιονταράκια του κυρ-Ηλία
1987 Η κυρία μας
1990-1992 Το ρετιρέ
1992-1993 Συγκάτοικοι στην τρέλα
1993-1995 Η καλή πεθερά
1996 Αξέχαστες κωμωδίες
2000 Κωνσταντίνου και Ελένης
2000-2001 Σαν στο σπίτι σας
2006 Επτά θανάσιμες πεθερές

Διακριτική και αθόρυβη αποχώρηση

Παρά τη ψίθυρος και την επιτυχία, η Γιουλάκη παρέμεινε πάντα σεμνή. Μετά το τέλος του Ρετιρέ, επέλεξε να αποσυρθεί από τα φώτα, κρατώντας για τον εαυτό της μια ήρεμη, αξιοπρεπή ζωή, μακριά από τη δημοσιότητα. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή της έγινε το 2018, σε εκδήλωση απονομής του Βραβείου Χορν, εκεί όπου οι νεότερες γενιές την τίμησαν με σεβασμό και αγάπη.

Ένας ήρεμος αποχαιρετισμός

Η Κατερίνα Γιουλάκη δεν υπήρξε ποτέ κραυγαλέα. Η τέχνη της δεν φώναζε – άγγιζε. Με την ίδια ηρεμία και σιγουριά αποχαιρέτησε τον κόσμο, όπως έζησε: με αξιοπρέπεια, καλοσύνη και διακριτικότητα.

Ο ελληνικός καλλιτεχνικός πλανήτης θρηνεί μια γυναίκα που υπηρέτησε την τέχνη με ευγένεια και αφοσίωση. Οι συνεργάτες, οι φίλοι και το κοινό την θυμούνται όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά κυρίως για την ψυχή της. Μια ηθοποιός που μας έκανε να γελάμε, να συγκινούμαστε, να αγαπάμε τους ανθρώπους λίγο παραπάνω.