Αποσπασματική ζωή

Το δωμάτιο στέκει μπροστά μου σαν μια σειρά από σχέδια που αναβλήθηκαν. Στοίβες από αδιάβαστα βιβλία που σημαίνουν το αφιέρωμα σε κάποιον συγγραφέα, την εμβάθυνση σε κάποιο θέμα, την προσήλωση σε κάποια αλήθεια το νόημα της οποίας πια μου διαφεύγει απόλυτα. Δεξιά και αριστερά μια σειρά από σημειώσεις για μεγάλα έργα, για την ιχνηλάτηση νέων πεδίων, για τη σταδιακή οικοδόμηση μιας δεδομένης γνώσης πάνω σε ένα δεδομένο αντικείμενο. Σημειώνω πολύ. Σχεδιάζω πολύ. Και κυρίως αναβάλλω. Δεν είναι η εικόνα ενός συγγραφέα που προσπαθεί κάτι συγγραφικό. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που κατασκευάζει τη ζωή του. Και διαρκώς αναβάλλει. Ακόμη και άθελά του. Περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο, από τη μία προσπάθεια στην άλλη. Στοχεύω πάντοτε με τον ίδιο ενθουσιασμό σε μια ιδέα ή ένα νέο εγχείρημα που ταυτόχρονα αναβάλλει (ίσως για πάντα) το προηγούμενο. Δεν υπάρχει ενθουσιασμός στην αναβολή. Ο ενθουσιασμός της νέας αρχής δεν ταυτίζεται με έναν ενθουσιασμό του τέλους. Αφού δεν υπάρχει ποτέ ολοκλήρωση ή διαδοχή, αλλά αλληλοεπικάλυψη.

Είναι που ο κόσμος μου είναι αποσπασματικός. Χωρισμένος σε κομμάτια και μέρη, τεμαχισμένος σε αποσπάσματα. Εδώ δεν υπάρχει η ροή μιας μεγάλης αλήθειας που μπορεί να παρασύρει τα πάντα σε ένα συμπαγές σώμα. Μόνο ένα ακατάσχετο άλμα από σημείο σε σημείο, από θέμα σε θέμα. Μια κίνηση που δεν καλύπτει καμία απόσταση. Αλλά ταυτόχρονα ορίζει μια διαρκή κίνηση. Ναι. Ο κόσμος μου είναι αποσπασματικός. Εχει τη βραχύσωμη όψη ενός διηγήματος και όχι το ατελείωτο μάκρος ενός μυθιστορήματος. Διαρκεί όσο μια ταινία και όχι όσο μια φλύαρη σειρά. Κάποτε προβληματιζόμουν. Για τα βιβλία που δεν διαβάστηκαν ολόκληρα, για τα σχέδια που σχεδιάστηκαν αλλά ποτέ δεν τέθηκαν σε εφαρμογή, για τα ταξίδια που ποτέ δεν ταξίδεψαν. Σιγά σιγά το δέχομαι. Μπορώ να πω σχεδόν το απολαμβάνω. Η ζωή είναι αποσπασματική. Και αυτό γιατί είναι ανοιχτή σε όλα τα ερεθίσματα ταυτόχρονα. Σε όλες τις κατευθύνσεις.

Εχουμε βαθιά ριζωμένη μέσα μας την πεποίθηση πως βιώνουμε όχι μια ζωή αλλά μια ιστορία. Μια ροή γεγονότων των οποίων η διαδοχή βγάζει κάποιο νόημα. Σαν την παρακολούθηση μιας ταινίας στην οποία πρωταγωνιστούμε. Γίναμε σε τέτοιο βαθμό αφήγηση που περιμένουμε την αρχή, τη μέση και το τέλος σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κεφάλαια και όχι ως εμπειρίες. Και όμως είναι δεδομένο πως το τέλος αυτής της υπόθεσης είναι πάντοτε άχαρο, πολλές φορές τυχαίο, και όχι ένα τέλος που να συνοψίζει ή να δικαιώνει. Εδώ δεν υπάρχει κλιμάκωση, ανατροπή, η επιβράβευση. Εδώ δεν υπάρχει λύση.

Να βγούμε από την αφήγηση του εαυτού. Να καταλάβουμε τους εαυτούς μας ως αυτό που είναι. Ως στιγμιαίες παρορμήσεις και θολές αναμνήσεις. Ως μια πολλαπλότητα στόχων που όλες εκβάλλουν σε έναν ορίζοντα ξαφνικό και απρόσμενο. Αν κάτι δεν ολοκληρώνεται, αυτό συμβαίνει γιατί η ολοκλήρωση δεν συνάδει με τον τρόπο μας. Δεν υπάρχει γεωμετρία στο γεγονός της ζωής, μόνο η τυχαία πορεία μιας γραμμής. Μιας γραμμής που αλλάζει κατευθύνσεις απότομα, πισωγυρίζει, μουτζουρώνει. Αλλά η αποσπασματικότητά μας έχει συνέχεια. Το υποκείμενο μένει σταθερό όσο και αν καλείται να αλλάξει. Βιώνουμε το όλο. Αλλά το βιώνουμε κομμάτι κομμάτι. Και αυτά τα κομμάτια μας είμαστε εμείς. Ενα ακατάστατο δωμάτιο, μια στοίβα από μισοδιαβασμένα βιβλία, σημειώσεις για ένα ταξίδι που ίσως να μην ταξιδέψει ποτέ.